Konstrukcja ramowa, zawieszenie zależne, sztywne mosty napędowe i napęd 4x4 to – zdaniem doświadczonych off–roaderów – klasyczne cechy auta terenowego. Tego rodzaju rozwiązania konstrukcyjne odznaczają się trwałością i wysoką odpornością na uszkodzenia, ale i zarazem niskim komfortem podróżowania. Jednym z nielicznych modeli aut, który wciąż zaliczony być może do „klasycznego nurt” off–roadu, jest hiszpański Anibal produkowany przez firmę Santana.

Anibal, w odróżnieniu od większości produkowanych obecnie „pseudoterenówek”, posiada konstrukcję ramową, która jest dużo wytrzymalsza i nieporównywalnie sztywniejsza od powszechnie dziś stosowanych konstrukcji samonośnych. Również w przypadku zawieszenia klasyka wygrała z nowoczesnością – zamiast komfortowego, ale mniej trwałego i gorzej pracującego w terenie zawieszenia niezależnego, w aucie zastosowano solidne resory piórowe, które o wiele trudniej jest uszkodzić w czasie jazdy off–roadowej.

Źródłem napędu terenowej Santany jest wysokoprężny silnik o pojemności 2800 cm³ produkowany przez włoskie Iveco. Ta nowoczesna jednostka o mocy 125 koni mechanicznych przy 3600 obr./min wyposażona jest w system common rail (wtrysku bezpośredniego) oraz turbosprężarkę. Dalszymi elementami układu przeniesienia napędu są: pięciobiegowa, manualna skrzynia biegów oraz dwustopniowa skrzynia redukcyjna. W samochodzie stale napędzane są osadzone na sztywnym moście koła tylne (pozwala to zredukować zużycie paliwa podczas poruszania się po drogach asfaltowych), zaś dołączenie napędu na przód można dokonać w czasie jazdy bez zatrzymywania pojazdu. Santanę można rozpędzić do prędkości 140 km/h, będąc pewnym, iż w razie potrzeby zamontowane przy kołach hamulce tarczowe pozwolą bez wysiłku zahamować pojazd. Jak na tak duże i ciężkie auto (jego masa własna wynosi nieco ponad dwie tony, a całkowita – trzy) średnie zużycie paliwa oscyluje w granicach około 10 l/100 km, co przy zbiorniku o objętości 100 litrów daje zasięg 1000 kilometrów.

Anibal produkowany jest w kilku wersjach nadwoziowych, których wspólną cechą są dosyć toporne, mało aerodynamiczne kształty. Na pierwszy rzut oka samochód przypomina swego angielskiego krewniaka, od którego różni się kilkoma szczegółami, m.in. podwójnymi światłami przednimi oraz zderzakiem skonstruowanym z dwóch masywnych rur. Proporcje oraz wygląd nadwozia po raz kolejny dowodzą, iż podstawowym założeniem projektantów pojazdu była jego utylitarność. Kanciaste kształty karoserii zwiększają pole widzenia kierowcy i minimalizują straty finansowe w przypadku jej uszkodzenia. Atutem Santany są niezłe kąty natarcia (50º) oraz zejścia (30º), które zwiększają możliwości manewrowe samochodu podczas jazdy w trudnym terenie. 20–centymetrowy prześwit pozwala bez strachu przejeżdżać nad całkiem pokaźnymi przeszkodami. Ponadto auto jest w stanie pokonywać brody o głębokości nawet 50 cm, wspinać się po stokach o nachyleniu 45 stopni oraz jechać w 40–stopniowym przechyle. Co bardzo istotne, wartości te charakteryzują już modele seryjne Anibala, a nie są wynikiem dodatkowych modyfikacji, do których przeprowadzenia zmuszeni są właściciele wielu innych aut z napędem 4x4.

Kabina standardowej wersji Santany skonfigurowana jest do wygodnej jazdy pięciu osób. Jej pokryte winylem fotele są delikatnie wyprofilowane, a tylną kanapę można złożyć w stosunku 2:1. W nieco droższej wersji Plus pokrycia siedzeń wykonane są z ładniejszego, ale trudniej czyszczącego się materiału. W ramach dodatkowego wyposażenia można również zażyczyć sobie montowane w bagażniku dwie boczne ławeczki dla czterech dodatkowych pasażerów.

Deska rozdzielcza to wzór funkcjonalności i odpowiedniego doboru najpotrzebniejszych wskaźników drogowych. Obok podstawowych liczników, takich jak prędkościomierz czy obrotomierz, kierowca w standardzie otrzymuje m.in. tachometr, cyfrowy zegar i licznik dzienny. Do ciekawostek zaliczyć można położenie kierownicy, która w odróżnieniu od pojazdów Land Rovera umieszczona jest naprzeciw kierowcy, a nie po jego boku.

Santana Anibal to pojazd stworzony z myślą o pracy w ciężkich warunkach terenowych. W chwili obecnej, obok standardowej, pięciodrzwiowej wersji pasażerskiej, hiszpański producent sprzedaje auta przygotowane do pracy w wojsku (wersja krótsza z softtopem), straży pożarnej i ratownictwie drogowym. Wychodząc naprzeciw potrzebom klientów indywidualnych, Hiszpanie oferują – oczywiście za dopłatą – cały wachlarz wyposażenia dodatkowego, które jest w stanie zamienić Anibala w nieco bardziej komfortowy pojazd przystosowany na przykład do dalekich podróży. W ramach opcji zażyczyć można sobie m.in. klimatyzację, radio, snorkel czy wyciągarkę. Co jednak warte podkreślenia, Anibal już w wersji fabrycznej jest autem, którym nie strach jest zjechać na terenowe bezdroża.

Od blisko sześciu miesięcy pojedynczy egzemplarz Santany Anibal jeździ po naszych drogach w ramach testów prowadzonych przez policjantów z komisariatu w Starym Sączu. Według informacji uzyskanych w firmie Igma, która jest generalnym importerem tego pojazdu na Polskę, oprócz policji Anibalem zainteresowani są również służby pograniczne, strażacy oraz klienci indywidualni. Cena podstawowej wersji pojazdu wynosi 24300 Euro (netto).

text: Arkadiusz Kwiecień, fot. Santana Motor

Historia

Firma Metalúrgica de Santa Ana, której spadkobierczynią jest dzisiejsza Santana Motor S.A., powstała niemal równo przed półwieczem, w roku 1955. W pierwotnym założeniu jej zadaniem była produkcja maszyn rolniczych, ale już rok później jej właściciele zainteresowali się także konstruowaniem aut terenowych. Od roku 1958 partnerem Hiszpanów staje się angielski Land Rover, którego licencyjne wersje pojazdów produkowane są do połowy lat 80. W roku 1986 nowym współpracownikiem firmy staje się japońska Suzuki, która tym samym rozpoczyna w Hiszpanii produkcję m.in. terenowego Samuraia oraz Vitary. W roku 1998 inżynierowie Santany opracowują projekt nowego pojazdu terenowego PS10, którego prototyp prezentowany jest rok później na wystawie motoryzacyjnej w Sewilli. W roku 2002 rusza produkcja seryjna Anibala.

Artykuł opublikowany w czasopiśmie "Giełda Samochodowa", nr 31/2004 (890) z dnia: 20 kwietnia 2004 roku.